นี่คือบทกวีนะครับ บทกวีแห่งดวงตา ของประชาชนประชาธิปไตย
คุณยังห่างไกลอยู่มาก นะครับ
ห่างไกลจากประชาธิปไตย และสปิริตแห่งประชาธิปไตย
คุณเป็นบุคคลที่น่าเป็นห่วง
เพราะคุณยังงมไป ในเมื่อคนส่วนใหญ่เขาสว่างไป
และคุณคิดอะไรผิด ๆ เพราะคุณคิดไปไม่ถึงที่สุด
คือคุณคิดไปไม่ถึงแสงสว่างน่ะครับ เหมือนคุณเจาะน้ำบาดาล แต่ลงไปไม่ถึงแอ่งน้ำ
คุณรู้ไหม?
เมื่อเราไปไกลถึงแสงสว่าง นั่น นำไปสู่โลกที่น่าปิติยินดีเพียงไร
ก็เท่ากับเราเจาะลงไปถึงแอ่งน้ำ มันน่ายินดีปรีดาแค่ไหน
และมีความหวังมหาศาลมากมายเพียงใด
อุปมาเหมือนได้ดวงตาที่เดิมมืดมัวกลับไสวสว่างดังเดิม
คุณยังตามืดมัวอยู่ คุณจึงยังมองไม่เห็นนะครับ
ผมสมเพทในความคิดนึกของคุณ
เพราะคุณมองโลกจากตาที่บอด มืดมัว
คุณต้องเริ่มจากการมองโลกในแง่ดี จะดีกว่า
ถ้าคุณมองโลกในแง่ร้ายอยู่เช่นนี้ นั่นเป็นการปิดกั้นตัวเองนะครับ
ทำไมคุณไม่มองโลกใหม่ โลกที่เป็นประชาธิปไตย
คุณจะอยู่ในโลกเก่าแห่งอมาต เผด็จการ ไปได้อย่างไร
คุณจะทนต่อการรับใช้ เป็นทาส ไปตลอดชีวิตทีเดียวหรือ
ในเมื่อมีทางออกแห่งชีวิต นั่นคือเสรีภาพ
นั่นแหละชีวิตที่สง่างามที่สุดของความมีชีวิต
ชีวิตของเสรีชน
คุณไม่เข้าใจหรืออย่างไร ?
จากผม บัวระย้า ชะบาบุญเสฏฐ์
|