นิติศาสตร์เป็นศาสตร์ที่รับใช้

 บทแทรกที่ 3  บทสรุป

 

มีข้อเท็จจริงจากวงการนิติศาสตร์ไทยขณะนี้ ที่ได้ปรากฏออกไปทั่วโลกว่าเป็นวงการที่มีวิสัยทัศน์อันคับแคบ แต่เต็มไปด้วยอัตตา ความยึดมั่นถือมั่นในทิฏฐิแห่งตน ๆ ทำให้ประเทศไทยมีปํญหาที่เกิดจากนิติศาสตร์ วงการที่คับแคบนั้น จึงมีลักษณะของปัญหาอุปมาเหมือนปัญหากบในกะลา  เบ่งอวดความรู้กันและกันอยู่ในกะลาแคบ ๆ นั้น  และเสมือนพวกไก่แม้เบียดเสียดกันอยู่ในสุ่มในกรงขังรอเขาเอาไปเชือดทำอาหาร แต่ก็ยังทะเลาะจิกตีกันอุตลุต  นั่นคือปัญหาทิฏฐิ และอวิชชา  

 

ในประเด็น นิติศาสตร์เป็นศาสตร์แห่งการรับใช้  แม้กระทั่งเป้าหมายแห่งนิติศาสตร์เอง คือ ความยุติธรรม นิติศาสตร์มีหน้าที่รับใช้ ความยุติธรรม  นิติศาสตร์ไทยก็ยังไม่คำนึงถึง เห็นได้จากการสร้างกฎหมายเอาเอง  กรณีมาตรา 68  ที่ตีความภาษาไทย ผิดไปจากความเข้าใจของคนไทยทั้งโลก ในเมื่อไปตีความคำว่า  และ  เป็น  หรือก็ได้  เป็น และ ก็ได้  ตามอำเภอใจตนเอง ซึ่งแท้จริง เมื่อได้กระทำผิดไปแม้ครั้งหนึ่งครั้งเดียวแล้ว  ศาลรัฐธรรมนูญก็ควรจะได้รับการลงโทษและให้ยุติบทบาทลงเสียโดยทันที  ไม่ให้มีโอกาสตัดสินความให้ประโยชน์แก่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ต่อไปอีก  อุปมาเหมือนภิกษุในพระพุทธศาสนา  แม้กระทำผิดพระวินัยเป็นครุกาบัติครั้งเดียวครั้งแรกแล้วก็ต้องปาราชิก จะได้กระทำผิดต่อมาอีกกี่ครั้ง ๆ ก็ไร้ความหมาย เพราะความผิดสำเร็จลงตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว นี่ก็เป็นหลักการสากลของนิติศาสตร์

 

ในกรณีที่มีการยื่นศาลรัฐธรรมนูญ กรณีที่สภาผู้แทนราษฎรขอเสนอแก้รัฐธรรมนูญ ประเด็นวุฒิสมาชิก โดยแก้ที่มาของวุฒิสมาชิก จากหลักการเดิมที่มาจากการสรรหา เป็น มาจากการเลือกตั้ง  ว่าเป็นการกระทำผิดต่อการล้มล้างระบอบประชาธิปไตย  จำเลย คือ สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 312 คน ต้องได้รับโทษและต้องพ้นจากตำแหน่ง  นั้น ....  จะมีข้อกฎหมายใดอาจให้ลงโทษเช่นนั้นได้  ในเมื่อแม้ข้อกล่าวหา ก็ยังเห็นได้ว่า เขลา อวิชชาอย่างยิ่ง  เพราะการเลือกตั้งย่อมเป็นหลักสากลเบื้องต้นของระบอบประชาธิปไตยอยู่แล้ว ท่านจะกล่าวหาว่า การเลือกตั้งสว.เป็นการทำลายระบอบประชาธิปไตยได้อย่างไร ? โปรดมองดูที่ความเป็นธรรมและหลักวิชาที่มาที่ไปแห่งหลักการบ้าง  ในขณะเดียวกัน หลักการสรรหานั้นเป็นหลักการเผด็จการ จะไม่เข้าใจเลยหรือว่าใช่หรือไม่ใช่?   สำหรับประเทศไทยเรา กำลังจะปฏิรูปประเทศจากเผด็จการไปเป็นประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ จึงย่อมมีความชอบธรรมตามรัฐธรรมนูญอยู่แล้ว (ดูมาตรา 2 )   ศาลรัฐธรรมนูญจะตัดสินลงโทษได้อย่างไร ? คุณจะอ้างเอาเหตุนี้ไปลงโทษ สส. สว. 312 คนนั้นได้อย่างไร ?   และโดยเหตุผลทางสถานะบุคคล สส.เป็นตัวแทนประชาชน มีประชาชนทั่วประเทศนับล้าน ๆ สนับสนุนอยู่ ในฐานะคนของประชาชน(หมายความว่าคุณจะตัดสินคนของประชาชน โดยว่างเปล่าปราศจากประชาชนไม่ได้  เขา...คนนับล้าน ๆ คนมองดูคุณอยู่)  แต่ศาลรัฐธรรมนูญ ซึ่งมีสถานะเถื่อน ไม่ได้มาจากระบอบประชาธิปไตย ไม่ได้มาจากประชาชน แต่มาจากเผด็จการ ซึ่งไม่มีความชอบธรรมในตำแหน่งหน้าที่ตรงนี้อยู่แล้ว  จะบังอาจกล้ามาปลดคนของประชาชนได้อย่างไร ?  ประชาชนเขาจะยอมหรือ? (ประชาชนจะยอมให้เกิดความอยุติธรรมอย่างนี้ขึ้นได้อย่างไร?)    ซึ่งกรณีเช่นนี้ ไม่เห็นต้องใช้หลักวิชานิติศาสตร์มาพิจารณาเลย  เพียงเรามีสามัญสำนึกของความเป็นคน อันเป็นหลักพื้นฐานของระบอบประชาธิปไตยเท่านั้น ก็ยังเห็นได้ว่า ไม่ใช่วิถีทางแห่งความเป็นธรรม หรือเป็น นิติธรรมอย่างไรเลย   แต่ระวัง  ทิฏฐิ และ อวิชชา(ซึ่งศาลรัฐธรรมนูญต้องไปศึกษาจากหลักธรรมในพระพุทธศาสนาให้แตกฉานเสียก่อนจึงควรมานั่งในตำแหน่งนี้)  จะเป็นตัวทำลายโลก

เช่นเดียวกับกรณี ถวิล เปลี่ยนศรี  ในเมื่อหลักการ กฎกติกาการบริหารราชการ  ย่อมให้อำนาจแก่ฝ่ายบริหารที่จะโยกย้ายข้าราชการ ทั้งฝ่ายการเมืองและประจำได้อยู่โดยปกติหลักการสากลของการบริหารราชการ หรือหลักรัฐประศาสนศาสตร์อยู่แล้ว  ก็จำเป็นจะต้องไปฟ้องร้อง เป็นคดี เป็นความใหญ่กันขึ้นมา และจะต้องมีการตัดสินลงโทษอย่างฉกาจฉกรรจ์ ถึงต้องปลดนายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรีทั้งคณะ  ได้อย่างไร ?     จะมีการตัดสินให้เรื่องราวมันวุ่นวายไปขนาดนั้นไปทำไม ?

นี่คือปัญหาทิฏฐิ และอวิชชา  เมื่อวิเคราะห์ตามหลักสัจธรรมแห่งพระพุทธศาสนา มันเป็นปัญหาอวิชชา ในแง่ที่ว่า  เหมือนกับเด็กเล่นไม้ขีดไฟ ไปใกล้คลังน้ำมันเบนซิน จะทำการเผาบ้านเผาเมืองและเผาตัวเองไปด้วยโดยไร้เดียงสา   ท่ามกลางสายตาชาวโลกที่มองอย่างระทึกตกอกตกใจอยู่ขณะนี้  มันเป็นปัญหาทิฏฐิ ในแง่ที่ว่าศาลรัฐธรรมนูญ ยึดมั่นว่าตนเป็นคนสำคัญเหนือองค์กรอื่น และมีนักวิชาการพยายามจะให้เกิดทิฏฐิเช่นนี้เพื่อประโยชน์ของพวกเขา(เช่น นายบวรศักดิ์ อุวรรโณ ยกว่าศาลรัฐธรรมนูญควรเป็นศาลที่มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินชี้ขาดปัญหาการบริหารประเทศ)ซึ่งตามหลักประชาธิปไตยแล้ว มันจะต้องไม่ได้สำคัญเหนือองค์กรอื่น  แต่ต้องเป็นแบบเสมอภาค  เข้าไหม? (อำนาจทั้ง 3 คือ นิติบัญญัติ  บริหาร และตุลาการ ต่างเป็นใหญ่ในหน้าที่ของตน ๆ ตรงไหนเป็นหน้าที่ของใคร ใครมีความชำนาญการอย่างไร ด้านไหน  ก็ให้เขาใหญ่ในตรงนั้น ทำหน้าที่ตรงนั้น เราอย่าไปก้าวก่าย ไปทำเกินหน้าที่ ไปแสดงความใหญ่เหนือเขา)   ในเมื่อมีทิฏฐิอันผิดไปจากหลักการที่ถูกต้อง จึงย่อมเป็นการไม่ยุติธรรมต่อสังคม  ทำสังคมวุ่นวายเสียหายอย่างสุดประมาณอยู่ขณะนี้   

 

ฉะนั้น  ไม่ต้องพิจารณาตามหลักนิติศาสตร์ที่ลึกซึ้งของนักนิติศาสตร์ไทยยุคนี้หรอก  เพียงพิจารณาตามสามัญสำนึกของประชาชนผู้มีวิญญาณประชาธิปไตยเท่านั้น  มันก็เห็นอะไรยุติธรรม  อะไรไม่ยุติธรรมอยู่อย่างแจ่มแจ้งแล้ว

และ  ความอยุติธรรมได้ปลุกกระแสต่อต้านอมาตย์ และขบวนการอำมาตย์ ซึ่งรวมถึงนิติศาสตร์ฝ่ายอำมาตย์ที่โง่เขลาอวิชชานี้ด้วย ...มาอย่างตลอดต่อเนื่อง  จนกลายเป็นพลังอันชอบธรรมและทรงพลังขณะนี้แล้ว หากจะทำการตัดสินเรื่องราวอันไร้สาระให้กลายเป็นเด็กเล่นไม้ขีดไฟอยู่ต่อไปอีก  ก็เท่ากับว่า เราไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมมาเลย    ปัญหาไม่ได้ถูกแก้ไขจากองค์ที่มีหน้าที่แก้ไขให้ความยุติธรรมได้ กลับสร้างปัญหาอันยิ่งใหญ่เสียเอง แล้ว  มันก็ต้องเดือดร้อนถึงประชาชนทั่วประเทศผู้รักความยุติธรรม  ที่ต้องลุกขึ้นมาต่อสู้กำจัดอธรรมเสียให้สิ้นไปทั้งโคตร  นี่คือโอกาสของการปฏิรูปประเทศไทยครั้งสำคัญ ที่ประชาชนผู้รักประชาธิปไตยจะไม่พลาดโอกาสอย่างแน่นอน

ยอดเยี่ยม ยิ่งยง
27 เม.ย.2557  08.30.20 น.

 

คลิกอ่านเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน : -

บทแทรกที่ 1  

บทแทรกที่ 2    

ต้นเรื่อง :-

นิติศาสตร์เป็นศาสตร์ที่รับใช้   

เวบบอร์ด เปรมตินสูลานนท์ ถูกบันทึกในช่องคนเลว