ลองดูตัวอย่างความคิดของศิษย์ธรรมกายประวิทย์ ไวยเจริญ เราต้องทำให้จิตกลับเหมือนเด็ก สมองว่างเหมือนเด็ก ในจิตและสมองของผูใหญ่นั้น มันเป็นเรื่องของสัญญา และบันทึกเป็นโปรแกรมหมดแล้ว มนุษย์ก็คือหุ่นยนต์ที่มีชีวิต มีความรู้สึกนึกคิด แต่มนุษย์นั้นโง่ เอาความรู้สึกนึกคิดไปทำลายล้างกัน แทนที่จะไปทำในสิ่งสร้างสรรค์ ศาสนาก็ไม่สามารถสอนให้กลับมาได้ทั้งหมดเป็นบางส่วนเท่านั้น ศาสนาจึงสอนให้ทำภาวนา ซึ่งไม่ต้องทำอะไ ให้ใจมันอยู่นิ่งๆ ลอยไปเหมือนก้อนเมฆ ไหลเหมือนน้ำ พลิ้วไหวเหมือนใบไม้เมื่อต้องกระแสลม ไม่ต้องไปตัดกิเลส หรือปฎิบัติตามสิ่งใดทั้งสิ้น ภาวนานั้นง่าย แต่เราไปทำให้ยาก เพราะมอกว่ายากแล้วมันขลัง ศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่คำสวด ก็ใช้ภาษาที่ตายแล้ว ไม่สอนให้ชาวบ้านเข้าใจง่าย ,ซึ่งก็ไปนำเอาศาสนาที่แบ่งชนชั้น มาใช้ในพุทธ แต่เมื่อมีพระที่สอนง่ายๆให้ชาวบ้านเข้าใจปฎิบัติได้ ก็ถล่มโจมตี กำจัด และให้ชาวบ้านงมงายในเรื่องศาสนากันเรื่อง การภาวนา ทำง่าย ทำได้ทุกเวลา ผู้ที่ภาวนา ตลอด 24 ชั่วโมงคือพระพุทธเจ้า ครับก็แลกเปลี่ยนกันนะ เพื่อปัญเทิงใจ ครับ 

 ประวิทย์ ไวยเจริญ การไม่ต้องกระทำคือภาวนา ไหลเหมือนน้ำ ลอยเหมือนก้อนเมฆ พลิ้วไหวไปตามกระแสลม นอนนิ่งๆให้ไหลไปตามกระแสน้ำ เรียกว่า ภาวนา ครับ

ยังมีอีกเยอะค่ะที่พูดถึงธรมไม่ถูกธรรม มีคนหนึ่งยึดลูกแก้วเป็นสรณะไปเลย นี่คือสิ่งที่น่าสงสัยว่าสำนักธรรมกายสอนอะไรกันแน่ และยิ่งนำพาหมู่สงฆ์หมู่ใหญ่มาเชื่อถือแบบนี้  อะไรจะเกิดขึ้นกับพระพุทธศาสาในประเทศไทย

 บทคัดย่อวิทยานิพนธ์เรื่อง "บทบาทในการรักษาพระธรรมวินัยของพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) : ศึกษาเฉพาะกรณีธรรมกาย" โดย พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี (บุญถึง) 
 
            จากการศึกษาบทบาทในการรักษาพระธรรมวินัยของพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) เฉพาะกรณีธรรมกายเป็นหลัก และกรณีอื่น ๆ มีกรณีสันติอโศก เป็นต้น เป็นองค์ประกอบทำให้ผู้วิจัยได้ข้อค้นพบที่ถือว่าเป็นสาระสำคัญของงานวิจัยเรื่องนี้ ดังต่อไปนี้

            1. กรณีธรรมกายหมายถึงชื่อเรียกโดยรวมเกี่ยวกับพฤติการณ์ต่าง ๆ ที่สำนักวัดพระธรรมกายเป็นผู้ก่อให้เกิดขึ้น พฤติการณ์ทั้งหมดที่สำนักวัดพระธรรมกายเป็นต้นเหตุให้เกิดขึ้นนั้นเมื่อกล่าวโดยสรุปแล้วก็มีสองลักษณะเท่านั้น คือ การทำพระธรรมวินัยให้วิปริต และการประพฤติวิปริตจากพระธรรมวินัย

            2. การทำพระธรรมวินัยให้วิปริตที่พบว่ามีสาเหตุมาจากสำนักวัดพระธรรมกายก็คือ การทำลายความน่าเชื่อถือของพระไตรปิฎก ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ประมวลไว้ซึ่งพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า การพยายามปลอมปนคำสอนในลัทธิของตนลงในพระไตรปิฎก การพยายามยกย่องครูบาอาจารย์ของตน หรือแม้แต่นักวิชาการจากต่างประเทศให้มีฐานะสำคัญ ถึงขนาดที่ใช้ทัศนะของท่านเหล่านั้นขึ้นมาอ้างเป็นมาตรฐานเพื่อตัดสินหลักการสำคัญของพระพุทธศาสนาอย่างเรื่องนิพพาน เป็นต้น การพยายามให้อรรถาธิบายชักจูงให้คนทั่วไปเข้าใจว่า บุญมีฐานะเป็นดุจสินค้าชนิดหนึ่ง และเมื่อทำบุญและอานิสงส์ของบุญจะก่อให้เกิดผลสัมฤทธิ์ต่าง ๆ ได้อย่างปาฏิหาริย์ 

            3. การประพฤติวิปริตจากพระธรรมวินัยเฉพาะประเด็นหลัก ได้แก่ การพยายามนำเอาลัทธิทุนนิยมที่มีความโดดเด่นอยู่ที่ระบบการตลาดเข้ามาผสมผสานกับการบริหารจัดการวัด การจัดตั้งองค์กร รวมทั้งการระดมทุนและการเผยแผ่พระพุทธศาสนา รวมทั้งการสร้างความสัมพันธ์กับบุคคล องค์กรทางธุรกิจ การเมือง และการศาสนาทั้งในและต่างประเทศ ซึ่งการทำเช่นนี้ส่งผลให้สำนักวัดพระธรรมกายกลายเป็นสำนักที่มีความเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็วทั้งในทางวัตถุ ทุนทรัพย์ และในทางเกียรติคุณชื่อเสียง แต่วิธีเหล่านี้เป็นพฤติการณ์ที่สวนทางอย่างสิ้นเชิงกับพระพุทธศาสนาเถรวาทที่เน้นความเรียบง่าย ความเป็นธรรมชาติชนิดที่ปราศจากการจัดตั้ง หรือการจัดการ และไม่เกี่ยวข้องกับระบบทุนนิยม (รวมทั้งวัตถุนิยม) อย่างสิ้นเชิง

            4. พฤติการณ์อันสืบเนื่องมาจากสำนักวัดพระธรรมกายทั้งหมดนั้น เป็นอันตรายต่อความมั่นคงของพระพุทธศาสนาและต่อสังคมไทยอย่างลึกซึ้งถึงรากฐานชนิดที่ว่า ถ้าสำนักวัดพระธรรมกายทำสำเร็จตามจุดมุ่งหมายที่สำนักตั้งเอาไว้ ก็จะส่งผลให้พระพุทธศาสนาในประเทศไทยซึ่งเป็นพระพุทธศาสนาอย่างเถรวาทต้องสูญสิ้นอันตรธานไป และสังคมไทยก็อาจกลายเป็นสังคมที่มีค่านิยมหวังผลดลบันดาลเชื่อมั่นศรัทธาในเทพเจ้า ในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มัวเมาอยู่ในอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ และถูกหลอกให้เพลินจมอยู่ในสุขอันดื่มด่ำจากสมาธิวิธีที่ถือว่าเป็นมิจฉาสมาธิและเต็มไปด้วยผู้คนที่ตกเป็นทาสของลัทธิทุนนิยม บริโภคนิยม และวัตถุนิยมอย่างงมงายไม่อาจหลุดพ้นเป็นอิสระไปจากการครอบงำของลัทธิเหล่านี้ได้

            5. พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) เห็นว่า การทำพระธรรมวินัยให้วิปริตก็ดี การประพฤติให้วิปริตจากพระธรรมวินัยก็ดี ล้วนไม่เป็นผลดีต่อพระพุทธศาสนา ต่อสถาบันสงฆ์ และต่อสังคมไทย ท่านจึงได้อุทิศตนเองออกมาทำหน้าที่ในการรักษาพระธรรมวินัยเอาไว้ให้บริสุทธิ์ บริบูรณ์ ด้วยการชี้แจงแสดงหลักการที่แท้ของพระพุทธศาสนาผ่านหนังสือชื่อ "กรณีธรรมกาย" และผ่านการให้สัมภาษณ์ผ่านสื่อมวลชน เช่น วิทยุ โทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ และนิตยสารต่าง ๆ

            6. สาเหตุสำคัญที่ทำให้พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) สามารถดำเนินบทบาทในการรักษาพระธรรมวินัยได้อย่างมีประสิทธิภาพ เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย เป็นเพราะท่านเจริญรอยตามพุทธจริยาและปฏิปทาของบุรพาจารย์ทั้งหลายแต่ปางก่อน และเพราะท่านประกอบด้วยคุณสมบัติที่สำคัญก็คือ การมีจิตสำนึกแห่งความเป็นชาวพุทธ การถือธรรม และถือประโยชน์สุขของมหาชนเป็นใหญ่ การเป็นภิกษุผู้เปี่ยมด้วยกตัญญุตาธรรมต่อพระพุทธศาสนา และการมีคุณสมบัติของชาวพุทธชั้นนำตามที่พระพุทธเจ้าทรงวางเอาไว้อย่างครบถ้วน

            7. ในกรณีธรรมกายที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) ได้ทำบทบาทที่สำคัญสองประการด้วยกัน บทบาทประการที่หนึ่งก็คือ การทำหน้าที่รักษาพระธรรมวินัยเอาไว้ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์เหมือนเดิม และบทบาทประการที่สองก็คือ การได้อุทิศตนเป็นแบบอย่างของชาวพุทธชั้นนำ ผู้มีศักยภาพพร้อมเต็มที่ที่จะทำหน้าที่รักษาไว้ซึ่งพระธรรมวินัยให้ยั่งยืนสืบต่อไปในอนาคตตราบนานเท่านาน บทบาททั้งสองประการนี้นอกจากจะช่วยให้กรณีธรรมกายคลี่คลายไปในทิศทางที่ดีแล้ว ยังก่อให้เกิดแรงบันดาลใจในการรักษาพระธรรมวินัยแก่ชาวพุทธร่วมสมัย และแก่อนุชนในภายหลังได้อย่างมีนัยสำคัญไม่น้อยไปกว่าที่บุรพาจารย์ทั้งหลายได้เคยทำเอาไว้ในอดีตอีกด้วย 


อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมจาก
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

 แล้วมาวันนี้สื่อก็ไปขุดคุ้ยเรื่องการบุกรุกที่ดินป่าสงวนแห่งชาติของสำนักนี้ที่ dsi ตรวจพบก็มีหลายจังหวัด รวมไปถึงคดีรถหรูของพระชั้นผู้ใหญ่ที่นำเข้ามาผิดกฎหมาย คงถึงคราวที่ต้องปฏิรูปองค์กรสงฆ์  ให้มาเดินตามพระธรรมวินัยเพื่อเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณในเรื่องการแสวงหาทางดับทุกข์ มิใช่การแสวงหาลาภยศสรรเสริญจนตกเป็นเหยื่อของโลก

การปล่อยปะละเลยที่พระสังฆาธิการระดับมหาเถรสมาคมไม่วินิจฉัยอธิกรณ์อย่างตรงไปตรงมา ทำให้ธรรมกายเหิมเกริมหลงในความยิ่งใหญ่ลาภยศ แม้ได้มีโดยไม่ชอบธรรมก็หลงไปว่าทำเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนา  ชาวพุทธเองก็อยากให้มีการพิสูจน์ความจริง ถือเป็นการชำระคดีความเพื่อพระสงฆ์ที่ปฏิบัติตามพระธรรมวินัยจะได้อยู่ผาสุก ส่วนพระอลัชชีก็ต้องกำจัดออกไปจากความเป็นสงฆ์เพื่อความบริสุทธิ์แห่งพระพุทธศาสนา

การปล่อยปะละเลยที่พระสังฆาธิการระดับมหาเถรสมาคมไม่วินิจฉัยอธิกรณ์อย่างตรงไปตรงมา ทำให้ธรรมกายเหิมเกริมหลงในความยิ่งใหญ่ลาภยศ แม้ได้มีโดยไม่ชอบธรรมก็หลงไปว่าทำเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนา  ชาวพุทธเองก็อยากให้มีการพิสูจน์ความจริง ถือเป็นการชำระคดีความเพื่อพระสงฆ์ที่ปฏิบัติตามพระธรรมวินัยจะได้อยู่ผาสุก ส่วนพระอลัชชีก็ต้องกำจัดออกไปจากความเป็นสงฆ์เพื่อความบริสุทธิ์แห่งพระพุทธศาสนา