เราควรจะเข้าใจกันก่อน ในฐานะชาวพุทธ นะครับ ว่า ปุถุชน กับ อริยชน หรืออริยบุคคล นั้นมีฐานะไม่เสมอกัน ปุถุชนนั้นคือคนมีกิเลสครบถ้วนแบบวิถีทางส่ำสัตว์ในวงจรของวัฏฏสงสาร คือยังคงมีทางเดินของชีวิตแบบไม่รู้จุดหมายปลายทาง แต่ไปตามกำลังของกิเลส ตัณหา แล้วไปไม่ตรงทิศทาง หลงทางวนเวียนเหมือนคนหลงป่านั่นเองไม่ผิดเลย จะวนกลับมาสู่ที่เดิมอีก และเป็นเช่นนี้ไปตลอดไป นับโกฏิ ๆชาติ คือมันได้แต่วนไปวนมาอยู่แบบนี้ไปไม่รู้จบ นั่นคือ วนจาก เกิดขึ้นมา แล้วแก่ แล้วเจ็บ แล้วตายไปเอาละ เราไม่รู้หรอกว่าตายแล้วไปไหน แต่ ตายแล้วก็มาเกิดใหม่ นี้แหละแน่นอน ดูบุพชาติ10ชาติของพระพุทธเจ้าประกอบก็ได้ แล้ว เกิด แล้ว แก่ เจ็บ ตาย เกิดใหม่ ก็มาซ้ำรอยเดิมแบบใหม่ อยู่อย่างนี้.....ตราบที่ยังอยู่ในสภาวะของปุถุชน ทีนี้ อริยชนนั้น ไม่ใช่ปุถุชน ต่างจากปุถุชนที่ท่านมีเส้นทางชีวิตที่ตรงไปแล้ว ไม่หมุนวนไปในวัฏฏสงสารอีก ท่านข้ามไปฝั่งนู้นแล้วไม่กลับมาอีก ...อริยชนนี้ ดูสิพอบังเกิดพระพุทธเจ้าขึ้นมา จึงได้มีการบังเกิดอริยชนคนแรกขึ้น ก่อนนี้ไม่เคยมีเลย ก็ท่านอัญญาโกณฑัญญะ ท่านได้สดับฟัง ธัมมจักกัปปวัตตนะสูตร ท่านลงไปรู้แจ้งในสัจธรรมข้อย่อยที่ว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดาสิ่งนั้นย่อมดับล่วงลับไปเป็นธรรมดา ..ไปอ่านนะครับ ว่าไว้ชัดเจน และพุทธองค์ก็ทรงมาเน้นว่าโกณฑัญญะรู้แล้ว สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นย่อมดับล่วงลับไปเป็ฯธรรมดา สำเร็จเป็นพระโสดาบัน ขึ้นเป็นองค์แรกในโลก และนั่นแหละเร่ิมต้น ความมีอริยบุคคลขึ้นในโลกนี้ ...เราอาจจะไม่ทราบก็ได้ว่า อริยบุคคล มี 4 ระดับ เรียงลำดับได้8 อันดับ คือ โสดาปันมรรค โสดาบันผล ....ถึง อรหัตตมรรค อรหัตผล ......แต่ประเด็นที่ถามมานี้ เราจะมาเข้าใจกันก่อนว่าโสดาบัน นั้นเป็นอริยบุคคล ที่ต่างจาก ปุถุชน ดังกล่าวมา คือปุถุชน วนอยู่ในโลกสงสารไม่รู้จบ แต่อริยบุคคล เร่ิมจากพระโสดาบันแล้ว นั้นและ ทางท่านตรงแล้ว อยู่ที่พลังของท่าน หากท่านมีพลังแรงพอก็ถึง อรหัตผลภายใน 7 ชาติหรือก่อนก็ได้ หรืออย่างปัญจวัคคีทั้ง 5 ท่านก็ลัดไปสู่อรหัตผลหลังฟังพุทธธรรมกัณฑ์ที่2คือ อนัตตลัขณะสูตร 7 วันต่อมานั้นเอง เรื่องความไม่มีตัวตน ฟังจบก็สำเร็จอรหันต์เลยเพียงใน 7 วันเท่านั้น

 

นี่คือ อริยบุคคล มีขึ้นเพราะการมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นมาก่อนนั้นนับโกฏิชาติ ก็ไม่มีอิรยบุคคล มีแต่ปุถุชน ที่หมุนวนไปมาในโลกทุกข์ ออกไปจากโลกนี้ไม่ได้ อุปมาก็เหมือนหนอนในฐานส้วมพระ นั่นเอง เกิดตาย ในส้วมอย่างสนุกใครมาชวนไปเป็นเทวดาก็ไม่ไป ก็สนุกไปกับชีวิตปุถุชนแบบนี้ไปไม่รู้คิดอยากไปที่อื่น ทีนี้ สัจธรรมก็มีว่า ในเมื่อยังเป็นปุถุชนอยู่ ยังไม่สำเร็จโสดาบัน หรืออรหันต์เลย เช่นตัวอย่างที่ท่านยกมานี้ สำเร็จมโนมยิทธิ ถึงขั้นว่า้ถอดกายไปเฝ้าพระพุทธเจ้าได้(วาทะว่าอย่างนี้ใช่ว่าจะเชื่อได้) ก็ตามตราบที่็ยังเป็นปุถุชนอยู่ เพราะถึงได้เฝ้าพระพุทธเจ้า ก็ฟังท่านไม่รู้เรื่อง นั่นเอง มีตัวอย่างมาเรื่อง กามนิต อย่างไรล่ะ กามนิตนี้ สละบ้านเกิดเมืองนอนทรัพย์สมบัติมหาศาลเพื่อไปเฝ้าพระพุทธเจ้า คิดว่าชีวิตนี้ได้พบพระพุทธเจ้าได้ฟังธรรมของพระองค์แล้วก็ถือว่าได้ชีวิตประเสริฐเหนือชีวิตทั้งหลายแล้ว แต่ท่านรู้ไหมล่ะ มาถึงเมืองอุชเชนีนี่แหละ ค่ำคืนนั้นหาที่พัก ได้บ้านนายช่างหม้อพักค้างคืน และซึ่งมีพระพุทธเจ้าที่เขาอุทิศชีวิตมาหานั้นเองพักอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่กามนิตไม่รู้ว่าบุคคลนั้นเป็นพระพุทธเจ้า และทั้งที่คุยธรรมะกับพระพุทธเจ้าเกือบทั้งคืน ก็ไม่รู้ว่าตนคุยกับพระพุทธเจ้า แล้วพอรู่งเช่้าก็ตื่นเต้นตกใจรีบเร่งใหญ่จนพระพุทธเจ้าถามว่ารีบไปไหนจังล่ะ ก็บอกว่าได้ข่าวว่าพระพุทธเจ้ามาถึงเมืองนี้ตั้งแต่วานนี้แล้ว ผมจะรีบไปหาพระองค์ก่อนละ ไม่นึกว่าจะโชคดีขนาดนี้ ว่าไปนั้น แต่ท่านอาจจะได้อ่านเรื่องกามนิตวาสิฏฐีแล้ว กามนิตออกไปก็โดนวัวบ้าขวิดตายบนถนนนั้นเองก่อนตายก็เพ้อเสียดายชีวิตที่อุตส่าสละบ้านเรือนเศรษฐีไปตามพุทธองค์ แต่วัวขวิดตายก่อน เลยไม่ได้พบพระพุทธเจ้า ไปเกิดเป็นพรหมคู่คนรักวาสิฏฐี วาสิฏฐีจึงบอกว่าชายที่นอนด้วยกันคืนนั้นเองคือพระพุทธเจ้า คุยกับพระงค์ทั้งคืนก็ไม่รู้ว่าพระองค์เป็นพระพุทธเจ้า แบบนี้แหละ ที่ตรงสัจธรรมที่ว่า ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นตถาคต ผู้ใดไม่เห็นธรรมะไม่บรรลุธรรมอย่างท่านอัญญาโกณฑัญญะ แม้คุยกับพระองค์ทั้งคืน ก็ไม่เห็นพระพุทธเจ้า กรณีกามนิตนี้ก็คือ ไม่รู้ธรรมะ ่ตนคุยอยู่กับพระพุทธเจ้าแต่ฟังธรรมะไม่รู้เรื่อง เลยไม่เห็นพระพุทธเจ้าบุคคลที่ตนสละบ้านเมืองมาตามหานั่นเอง นี่ก็คือ ปุถุชน นั่นเอง ฉะนั้น ปุถุชน ถึงแม้จะสำเร็จสมาธิ ฌาน กสิณ ถึงได้มโนมยิทธิ สำเร็จวิชชามโนยิทธิ หรืออิทธิปาฏิหาริย์ใดก็ตาม แต่ความเป็นปุถุชนนั้นเอง หาทำให้มองเห็นพระพุทธเจ้าไม่ หาได้บรรลุมรรคผล อรหันตบุคคลได้ไม่ ฉะนั้นผู้ใฝ่ในธรรมะระดับสูงส่งสูงสุด ต้องพาตนเองพ้นไปจากฐานะของปุถุชนให้ได้ก่อนเป็นประการแรก มาสู่ทางอริยบุุคลให้ได้ คือ โสดาบัน สกทาคามี อนาคามี อรหันต์ เสียก่อน แล้ว สู่พุทธภูมิ จึงจะถูกทาง และเป็นของจริง ไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อเพ้อฝัน นี่ก็เป็นข้อเสนอ เพื่อพิจารณา เรื่องนี้ยังมีอีกมากในรายละเอียด แต่ผู้ที่ถึงธรรมจะเข้าใจเอาเองได้