มันมีขั้นตอน ไปให้ได้เป็นขั้นๆ เช่น เกิดก่อน แล้วไป แ่ก่ เจ็บ ตาย สมาธิ ก็ คณิกะสมาธิก่อน ค่อยไป อุปะจาระสมาธิ แล้วสูงสุดก็ อัปนาสมาธิ แม้เรื่อง ฌาณ ก็มีเร่ิมจาก ปฐมฌาณ ไป ทุติยะฌาณ ตะติยะฌาณ และ จตุตถฌาน เห็นไหม เป็นขั้นเป็นตอนไป ไปทีละขั้น เรียนหนังสือ ก็ ป.1 ป.2 ป.3 ป.4 มหาวิทยาลัยก็ ปี 1 ปี 2 ปี 3 ปี 4 ปริญญาตรี โท เอก .......................ที่ว่า "ถ้านิ่งเพื่อนิ่ง นั้น สมาธิประเภทหัวตอ" นั้น ไม่ถูก .............การทำจิตให้นิ่งได้นั้นเป็นระดับคณิกะสมาธิ คือทำสมาธินี้ อย่างไรต้องมาถึงจุดที่นิ่งได้เสียก่อน การทำจิตนิ่งได้นี่แหละ รู้แล้วว่าจิตนิ่งเป็นอย่างไรนี่แหละ บอกว่า รู้จักสมาธิ เข้าใจสมาธิ ว่าสมาธิคืออะไร แล้ว และฝึกมาให้จิตนิ่งได้ เอาแค่นิ่งได้ นิ่งไปได้นาน ๆ นิ่งไปได้ทั้งวันทั้งคืนนนี่แหละวิเศษแล้ว เพราะสภาวะที่จิตนิ่งได้นี้ มันมีสิ่งที่เรียกว่า ความสงบ สุข เยือกเย็นอยู่ด้วย มันเป็นความสุข ที่อยากมาอยู่ในความนิ่งนี้ พระอริยเจ้าทั้งหลายท่านจึงชอบพักผ่อนโดยอยู่ในสภาวะ สมาธิ ต่อจากความนิ่งนั้นก็เป็นอีกขั้นตอนสูงไปอีก หรือทางวิปัสนาไปก็จึงจะเป็นผลได้ คือวิปัสนาไปแบบจิตไม่นิ่งนี่ มันจะสำเร็จได้อย่างไร ต้องวิปัสนาไปบนพื้นฐานจิตที่นิ่ง ต้องวิปัสนาไปภายใต้ดวงจิตที่นิ่ง คำว่า วิปัสสนา นี่แหละเป็นการใช้ปัญญาพิจารณาไปในธรรมะระดับมรรคผลต่อไป (ระดับวิปัสนาก็ก็มีขั้นมีตอนไปอีก)