|
อริสมันต์ พงษ์เรืองรอง แกนนำคนสำคัญของ เชิร์ตแดง มอบตัวต่อ ดีเอสไอ เมื่อ 7 ธ.ค.2554 ถูกควบคุมตัวทันที จะได้รับการปล่อยตัวชั่วคราวหรือไม่ ศาลอาญานัดฟังคำสั่งในวันที่ 19 ธ.ค.2554 เวลา 14.00 น.......ปรากฎว่า ศาลไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวชั่วคราว
ภาพที่ได้เห็นอีกครั้งหนึ่งในกระบวนการยุติธรรมไทย ก็คือ การล่ามโซ่ ซึ่งเป็นการล่ามโซ่มนุษย์ โดยปกติมีการล่ามโซ่ ลิง บ้าง สุนัข บ้าง ช้างหรือสัตว์มีเขี้ยวเล็บอันตรายต่าง ๆ แม้ไม่ใช่การล่ามด้วยโซ่แต่ในนัยเดียวกันเช่น การสนตะพายกระบือ หรือควาย วัว ม้า ลา ก็เทียบเท่าการล่ามโซ่เหมือนกัน ภาพเช่นนี้ ทำให้การมองของต่างประเทศเข้ามายังประเทศไทย เป็นเรื่องที่ป่าเถื่อน เกินไปกว่าระบอบความเป็นไปโดยปกติของมนุษย์ด้วยซ้ำ นั่นหมายความว่า ยังห่างไกลไปจากการเป้นสังคมประชาธิปไตย ที่หมายถึงสังคมมนุษย์ ที่มีความเสมอภาค การที่มนุษย์มีความเป็นมนุษย์เสมอ ๆ กัน การล่ามโซ่ผู้ต้องหาทางการเมืองเช่นนี้ แสดงถึงการมองมนุษย์อย่างไม่ใช่มนุษย์ แต่มองมนุษย์อย่างต่ำเพียงเดรัจฉาน สิ่งที่จะต้องคิดก็คือ ในเมื่อเราต้องการประชาธิปไตยแล้ว การที่ผู้ปกครอง ผู้ครองอำนาจ ส่วนหนึ่งอันสำคัญของอำนาจอธิปไตย ยังหยาบกระด้างอยู่เช่นนี้ ก็เป็นการยากที่จะบรรลุถึงประชาธิปไตยที่ต้องการ เนื่องเพราะมีอุปสรรคของประชาธิปไตยเช่นนี้
และในความเป็นจริง บรรดาผู้ที่ถูกล่ามโซ่ ในแผ่นดินนี้ ที่ได้เกิดขึ้นมาหลังแผ่นดินไทยยุค 19 พฤษภาคม 2553 ไม่ว่าแกนนำคนสำคัญที่สุดของเชิร์ตแดง ได้แก่ ณัฐวุฒิ ไสยเกื้อ จตุพร พรหมพันธ์ เหวง โตจิรการ วิภูแถลง พัฒนภูมิไทย เป็นต้นมาถึง อริสต์มันต์ พงษ์เรืองรอง ขณะนี้ ล้วนเป็นนักต่อสู้อย่างยิ่งใหญ่ เข้มแข็ง เพื่อบุกเบิกมาซึ่งวิถีทางประชาธิปไตย อันเป็นเป้าหมายอุดมสมบูรณ์ของรัฐเจริญทันยุคสมัย ที่หมายถึงความส่ว่างไสวของไทยทั้งชาติ ของประชาชนทั้งมวลทั้งสิ้น และการต่อสู้นั้นได้ผลมาระดับหนึ่งคือถึงขั้นช่วงชิงประชาธิปไตยกลับคืนมาสู่ประชาชนได้ไป ในส่วนอำนาจการบริหารส่วนหนึ่งที่สำคัญแล้ว แต่มาถึงวันนี้ สิ่งที่ได้เห็นกลับพิศูจน์ว่า เรายังคงไร้ความหวังในสถาบัน แห่งกระบวนการยุติธรรมอยู่เช่นนี้ เพราะมิได้มีการเปลี่ยนแปลงไปจากท่าทีเก่า ๆ ดั้งเดิม คือ อมาตยาธิปไตย ที่น่ารังเกียจ คงเป็นท่าทีที่ปกครองโดยยุทธศาสตร์แบ่งแยกและปกครอง โดยแยกชนชั้นของประชาชน และทั้งเหยียดหยามมนุษย์ด้วยกัน ว่ามิใช่มนุษย์ แยกมนุษย์ส่วนหนึ่งลงไปเป็นสัตว์ที่ต่ำกว่าความเป้นมนุษย์ ปรากฎจากการล่ามโซ่นี้เอง
นี่คือสัญญาณที่ชัดเจน ว่า ไร้การเปลี่ยนแปลง ที่คล้อยไปสู่ความหมายของคุณค่าของมนุษย์ ตามที่มนุษย์ยุคประชาธิปไตยต้องการ การล่ามโซ่มีในสังคมใด ย่อมเป็นสิ่งที่น่าอดสูของสังคม นั้น เพราะนั่นหมายถึงการปฏิบัติต่อคนเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน แล้วจะเข้าใจจิตใจของประชาธิปไตยได้อย่างร
ประชาชนจึงต้องออกแรงกันต่อไปอย่างไม่ลดละ จนกว่าจะมีการมองคนอย่างคนเกิดขึ้นในสังคมไทยขึ้นมาได้
..สุไหงปาดี ชินะกุล
22 ธ.ค.2554
|
